2013 Malaysia GP

"Today that I'm not in the podium I'm missing a good moment..! I will try not leave them alone again ... ;)))" 
--Fernando Alonso

I just have to quote him! ♥

sentimental emphasis on the MENTAL

bittersweet ang araw na ito huling araw ko na sa paaralang itunuring kong tahanan sa loob ng 9 na taon. Hindi ako makapaniwala na darating na ako sa araw na 'to, kahit na nalulungkot ako na hindi sa school yung graduation ehh pwede na rin, wala na rin naman akong magagawa. hahahaha

nalulungkot ako kanina kapag naalala ko talaga naiiyak ako; hindi ko nagawa yung matagal ko ng pangarap. ang problema sa pangarap na yun one shot deal lang. simula kasi nung napanuod ko yung A Crazy Little Thing Called Love, pinangarap ko na talaga na masulatan yung uniform ko sa last day pero dahil late ako nakalimutan ko magdala ng extra tapos ayaw nila sulatan yung suot ko. Sobrang hindi ko maintindihan kung bakit kaya lalong naiiyak ako pero dbale na iniisip ko na nalang na hindi talaga para sa akin yung opportunity na iyon. Nakakainis lang na nung nakapag palamig na ako nakakita ako ng 2 babae sa daan na may suot suot na uniform na puro dedication. naluha ako sa daan. HAHAHAHAHA! pero siguro nga hindi  destined to happen so yes titigilan ko na magmmove on na ako.

ang isang bagay na hindi ako makapaniwalang iiwan ko ay yung school routine na 4 na taon kong bitbit. ang pag gising sa umaga para maligo at magtatakbo sa Leon Guinto dahil (as always all day everyday) late na ako kaya kailangang bilisang maglakad habang nakatingin sa 'tapat' also known to none Scholasticans as College of St. Benilde dahil kailangan ko ang daily dose of car show ko. tapos nun getting to class, akyat akyat din ng B building buti nalang 2nd floor lang, duon kasi terirtoryo ng IT. kapag none major subjects naman paikot ikot ng building minsan H bldg. (mataas ang H, Hildegard meaning nun btw) minsan B (Benedict) minsan M (ayaw ko ng M, ANG TAAS TAPOS NAKAKAPAGOD AKYATIN) .
nung medyo bata bata pa kami up until half of our Junior year: nakain pa kami sa school. nung tumanda tanda na kami at sumikip na ang canteen during breaktime ehh sa labas na kami kumakain, sa next post nalang yung mga kainan sa Taft. matapos ang isang araw ng kapaguran sa school hindi pa kami agad uuwi kala niyo ba! kakain pa kami sa labas or as we call it "tambay". sasabihin ko lang na ang mga Scholasticans matatakaw yan/ or mukhang pagkain totoo! kahit hindi kasing taba tulad ko kasing takaw ko naman ehh masarap kasi kumain.

kanina sa canteen narealize ko yun na yung last time na makakabili ako sa canteen (or something like that) kaya binili ko na yung fave ko na butterscotch bar. heaven in a piece of 12 pesos worth of pastry I'm telling you!

mamimiss ko din yung Angelus kada 12pm sa school at yung library namin. lahat ng mga tao dun at higit sa lahat yung mga kabutihang naranasan ko sa paaralan na iyon. maraming Salamat St. Scho!

tfg

I get to hug and smell! yeah smell two of my guy (best) friends (ang bango nila pareho)  today and  that really made me happy. it's refreshing to be with them :) 

song of the week. I'll let the arrangement speak for itself.

eh di ikaw na ang pinili eh di kami na ang ipinagpalit. eh di ikaw na ikaw na ikaw na. 

digi paint

before it was sketching but now that I've discovered ArtRage I can't get enough!

This is my latest creation. dunno what inspired me to paint today.

then

I miss how

katapusan

bakit kaya ako ganito? normal kaya ito? hindi ko lang masyado maintindihan yung gusto ko talaga... naaala ko nung nakaraan sinabi ko sa kaibigan ko na yung mga gusto kong katapusan sa mga palabas/pelikula/teledrama/libro ay yung mga hindi masaya ang katapusan kasi kumbaga yun lagi ang inaasahan ng tao sa dulo na ganito naman yan may mamatay muna/may kkidnapin muna tapos blah blah yung typical na katapusan ng bawat masidhing panimula ba na napapanuod sa tv. ngayon may pinapanuod ako na teledrama na "White Collar" ang pangalan mayroong dalawang leading character duon na magkasanggang dikit talaga at ngayon ay hindi na nagkakamabutihan o sa madaling salita magka away sila pero hindi naman yung away bata kasi mas malalim naman 'to dahil matatanda na sila kaso nga lamang medyo nasira ang tiwala sa pagitan nila. Nakakainis lang ako na parang naddisappoint pa ako ngayon at nag-aalala ba kung paano na nga ba ang mangyayari sa kanila. Normal lang ba yung reaksyon ko na mag-alala at magtaka kung paano na kasi ibig sabihin effective yung palabas dahil napag-iisip nila yung mga manunuod nila at naipaparamdam nila yung emosyon sa mga manunuod. Mali ba na hindi ko asahang magkakaganuon sila kung sa simula palang ay nakita ko naman na na may posibilidad talaga na mangyari yun sa kanila? Mali ba na ma disappoint ako kung alam ko naman na normal lang sa tao na magkaruon ng hindi pagkakaintindihan sa magka-ibigan? siguro sa dulo nito sasabihin niyo: what the fuck did I just read? pero wala lang kasi ehh medyo napapaisip lang ako. un lang. :)